Ornamenty zasnuwają zazwyczaj całą powierzchnię przeznaczoną do ozdobienia i rytmicznością swego układu ożywiają ornamentowany przedmiot w sposób dla sztuki ludowej wielce znamienny. Obok tego typu ornamentu rzeźbiarskiego, grającego światłocieniem zmiennych kierunków układu kresek, czy płytkich wydrążeń, występują też u nas inne, jednak nie tak powszechne; są one równie proste, złożone z kropek, gniazdek, łuków, kołek i linii falistych lub okrągłych. Zestaw elementów o motywach z nich zbudowanych opiera się nie tylko na rytmice, ale także na symetrii, często w stosunku do środka układu. Wzory w ten sposób powstałe odznaczają się efektami przyjętego porządku estetycznego. Wyraz ten udziela się również w dużym stopniu motywom nawiązującym do świata roślin. Ich cechy charakterystyczne przekładane są w snycerce ludowej na język uogólnień symetryczno-rytmicznych , zbliżających je do wzorów zupełnie abstrakcyjnych. Wymowa prostego ornamentu rytmiczno-symetrycznego nie jest obca nawet ludowej rzeźbie figuralnej, całe partie rzeźb zdobione są właśnie w ten sposób.
