Ze względu na rozmaitość oryginalnych rozwiązań kompozycyjnych, za twór polski uważać można dość częste w pasie południowym i północnym Polski figury Pieta. Ogromna rozmaitość formy nie pozwala na syntetyczną w pełni systematykę artystyczną rzeźby ludowej możemy stwierdzić jednak, że jej efekty oparte są na trzech zasadniczych elementach: prostych i lapidarnych, choć niekiedy nieoczekiwanych w sposobie rozwiązania układów kompozycyjnych zwartej zazwyczaj bryły; symetryczno -rytmicznych żłobieniach, przekształcających wiele realiów, jak włosy, fałdy szat itp. w partie o znaczeniu dekoracyjnym, wreszcie – nie tyle zamierzona, co będąca wynikiem schematycznej, często wręcz manierycznej sztywności cięcia twarzy ekspresja i napięcie wyrazu psychicznego. Stylowo znamienna jest dla rzeźb ludowych statyka postaci. Świątki trwają w spokojnej pozie i nie zdradzają tendencji do wyrażania ruchu, nawet wtedy, gdy przedstawiony gest jest rezultatem jakiegoś poruszenia, co zresztą w klasycznej rzeźbie ludowej trafia się rzadko.
