Uwielbiasz czworonożnych przyjaciół – masz psa, kota, a może nawet całe stadko milusińskich. Przyznasz zapewne, że wszystko byłoby kolorowo, gdyby nie wszędobylskie… kłaki. Lekka, puszysta sierść przyczepia się do ubrań, dywanów, tapicerek, wpada do kanapek, obiadu i herbaty. Masz wrażenie, że znajdujesz ją nawet w nieotwartej puszce napoju? W niniejszym artykule dowiesz się, jak skutecznie walczyć z uporczywymi kłaczkami. Pamiętaj, że opieka nad zwierzęciem wymaga pracy, musisz więc przygotować się na odrobinę wysiłku i regularności, by pozbyć się problemu.

Kilka przydatnych kroków

1. W pozbyciu się nadmiaru sierści, zanim opanuje ona mieszkanie i twoje ubrania, pomoże częste wyczesywanie pupila. Używaj do tego celu grzebieni lub szczotek zaprojektowanych do konkretnego rodzaju sierści. Ekspedient w sklepie zoologicznym z pewnością doradzi Ci odpowiedni model.
2. Zadbaj o odpowiednią dietę swojego przyjaciela. Wzmocniona sierść nie będzie tak intensywnie wypadać. W posiłkach czworonoga powinny znaleźć się suplementy zawierające kwasy omega-3. Dzięki nim futro stanie się gęstsze, mocniejsze i straci tendencje do nadmiernego linienia. Suplementy zakupisz je w sklepie zoologicznym, a czasem nawet w odpowiednim dziale w supermarkecie. Pamiętaj, że ich stosowanie warto skonsultować z weterynarzem.

1. Aby pozbyć się sierści z ubrań, musisz zadbać o swoje otoczenie. Co z tego, że wyczyścisz rolką bluzkę czy spodnie, gdy za chwilę oblepisz się kłaczkami, siadając w fotelu? Pozbycie się wszędobylskiej sierści wymaga regularności – często sprzątaj tapicerkę i odkurzaj dywany. Niektóre rodzaje szczotek do sierści dobrze sprawdzają się również przy odkłaczaniu mebli. Możesz także wykorzystać specjalną końcówkę do odkurzacza, tzw. turboszczotkę lub zaprojektowaną do zbierania sierści miotłę z gumowym włosiem. Raz na jakiś czas pierz koce, kapy, nakrycia mebli – zwłaszcza te, które upodobał sobie Twój pupil. Po ich wypraniu sprawdź pralkę – sierść lubi zbierać się w zagłębieniach bębna.
2. Kłaczki z samych ubrań możesz usunąć na co najmniej trzy sposoby. Oto one:

• użyj wyżej wspomnianej rolki do ubrań. Posiada ona pokrytą klejem taśmę, której kolejne warstwy, po wykorzystaniu, bez problemu dają się usunąć, odkrywając kolejną klejącą powierzchnię. W niektórych marketach natkniesz się również na rolkę silikonową. Wymaga ona regularnego mycia i przechowywania w folii ochronnej. Jest bardziej kłopotliwa, lecz na dłużej starcza,
• dobrze sprawdzi się także szczotka do ubrań, lecz może nie poradzić sobie z kłaczkami, które wbiły się w tkaninę,
• jeżeli potrzebujesz usunąć sierść natychmiast, a akurat nie masz pod ręką powyższych akcesoriów, poszukaj w swojej szafie szerokiej taśmy pakowej – ona również podoła zadaniu,
• bardzo dobre właściwości zbierające kłaki posiada guma – możesz zatem użyć do zebrania sierści z ubrań gumowych rękawiczek, najlepiej tych grubszych. Dostaniesz je praktycznie w każdym markecie i zwykle są one w domu pod ręką. Po użyciu wystarczy wypłukać je w wodzie. Doskonale nadadzą się one również do zbierania uporczywych kłaków z tapicerki, koca czy dywanu.

Nawet jeżeli używasz poszewek, prędzej czy później dojdziesz do wniosku, że Twoim poduszkom przydałoby się odświeżenie. Zależenie od ich wypełnienia, będziesz mógł wyprać je samodzielnie w pralce, ręcznie, wysuszyć w suszarce lub, niestety, pozostanie Ci jedynie wizyta w pralni chemicznej. Przed podjęciem jakichkolwiek kroków zapoznaj się ze wskazówkami na metce. Dzięki temu unikniesz zniszczenia poduszek.

1. Jeżeli na metce znalazłeś informację, że poduszki można prać w pralce, postaraj się całkowicie wypełnić bęben – pozwoli to na równomierne rozłożenie ciężaru podczas wirowania. Pojedyncza poduszka mogłaby doprowadzić do uszkodzenia pralki. Poduszki pierz z niedużą ilością proszku, wybierając program dla delikatnych materiałów i niezbyt wysoką temperaturę. Ponieważ poduszki są bardzo chłonne, możesz skorzystać z opcji podwójnego płukania – w ten sposób z pewnością pozbędziesz się detergentów.
2. Do prania ręcznego poduszek najlepiej użyć płynu do płukania. Jak w przypadku prania w pralce, ze względu na chłonność poduszek, warto zwrócić szczególną uwagę na wypłukanie ich w czystej wodzie. Istotne jest pozbycie się nadmiaru wilgoci przez mocne wyciśnięcie pranych materiałów. Kilkukrotne strzepanie poduszek również w tym pomoże, a dodatkowo przywróci im nieco sprężystości.

1. Nigdy nie zabieraj się za pranie poduszek, jeśli nie możesz im zapewnić wystarczająco suchego i ciepłego miejsca do wyschnięcia. W przeciwnym razie nagromadzona przez zbyt długi czas wilgoć stanie się źródłem przykrego zapachu. Jeżeli masz możliwość wywieszenia poduszek na zewnątrz, najlepiej w słoneczny dzień, koniecznie skorzystaj z takiej opcji. Nieliczni z nas posiadają suszarki do ubrań. Jeżeli jesteś szczęśliwcem, który może pozwolić sobie na ekspresowe suszenie, włóż do bębna piłeczkę tenisową. Rozbije ona nierówności w poduszkach, czyniąc je na powrót puszystymi. Pamiętaj, że nie każda poduszka może być suszona w ten sposób – koniecznie sprawdź to na metce!
2. Niekiedy jedynym rozwiązaniem, np. w przypadku dużych poduch puchowych, jest pranie chemiczne. Jeżeli zależy Ci na szybkim odświeżeniu poduszek, którego głównym celem będzie pozbycie się roztoczy, skorzystaj z upałów lub mrozów i wystaw poduszki na dwór na kilka godzin. Latem odpowiednie będą temperatury powyżej 25 stopni, natomiast zimą trzeba poczekać na mrozy poniżej 15 stopni.
3. Poduszki z pianki termoelastycznej należy prać chemicznie. Możesz je jednak odświeżyć samodzielnie, wykorzystując sposób podany w punkcie czwartym lub sodę. Wystarczy posypać nią piankę, zostawić na cały dzień, a po zabiegu wytrzepać poduszkę lub zebrać drobiny odkurzaczem.

Aloes jest pożyteczną rośliną wykorzystywaną szeroko zarówno w kosmetologii jak i branży spożywczej. Każdy z nas z pewnością chociaż raz spotkał się z łagodzącym kremem do rąk z wyciągiem z aloesu czy pił smaczny napój aloesowy z kawałkami miąższu.  Roślinę tą charakteryzuje bogactwo witamin, minerałów, aminokwasów i kwasów tłuszczowych. Ma właściwości bakteriobójcze, przeciwzapalne, alkalizujące, wspomaga trawienie, gojenie czy oczyszczanie organizmu. Możemy używać go do sporządzania domowych maści, nalewek oraz odżywczych soków. Dlaczego więc nie zacząć uprawiać go na parapecie? Do rozpoczęcia doniczkowej hodowli aloesów wystarczą odnóżki, które być może znajdziesz nawet u sąsiada na balkonie, lub nasiona. Poniżej przeczytasz o obu tych sposobach.

Rozmnażanie przez odnóżki

1. Jeżeli to Twoja pierwsza odnóżka aloesu, zwróć uwagę na jej korzenie. Powinny być jędrne i jasne. Korzonki poszarzałe i słabe odetnij czystym narzędziem, a miejsce to osusz kawałkiem papieru lub przyprósz węglem – dzięki temu zmniejszysz ryzyko zachorowania rośliny. Korzenie powinny być czyste i suche. Jeśli się lepią, umyj je pod delikatnym strumieniem wody.
2. Aloes najbardziej lub ziemię przewiewną – dobrze będzie się zatem czuł na podłożu dla kaktusów lub mieszaninie ziemi uniwersalnej ze żwirem czy piaskiem. Roślina urośnie również na samej ziemi uniwersalnej, lecz może wówczas wypuścić długie, cienkie, a tym samym słabe liście. Wybierając doniczkę, koniecznie zwróć uwagę na to, by miała ona dziurki. Zaopatrz się również w podstawkę. Aloesy nie lubią nadmiaru wilgoci. Odnóżkę zasadź w przygotowanej ziemi i dobrze ugnieć podłoże. Następnie podlej roślinę i zlej nadmiar wody z podstawki. Aby odprowadzić wilgoć możesz ułożyć pod doniczką ręcznik papierowy. Jeśli po nawodnieniu ziemia ubiła się, dosyp jej więcej. Do kolejnego podlania rośliny odczekaj nie mniej niż miesiąc.

Rozmnażanie z nasion

1. Nasiona aloesu trudno zdobyć. Charakteryzuje je krótki termin przydatności – dojrzałe nasiona tracą zdolność kiełkowania szybciej niż przebiega cały proces ich transportu i dystrybucji do sklepów ogrodniczych, dlatego warto skupić się na niezawodnej uprawie aloesu z odrostów korzeniowych.
2. Jeżeli jednak uda Ci się zdobyć nasiona, okres wysiewu przypada od lutego do kwietnia. Użyj wówczas piaszczystego podłoża, a doniczki umieść w półcieniu. Odpowiednią temperaturą będzie ok. 21 stopni. Nasiona, w przeciwieństwie do odnóżki, potrzebują częstszego nawadniania. Ziemia powinna być zawsze lekko wilgotna, unikaj jej przesuszania.

Jeżeli uważasz, że mole przyleciały do Ciebie przez okno, prawdopodobnie się mylisz. Inwazja tego owada może rozpocząć się wraz z przyniesieniem do domu ubrań, mebli, motków wełny, zwłaszcza tych „z drugiej ręki”. Samica mola, w przeciwieństwie do samca, niemal nie wylatuje na powietrze, a jej zadaniem jest złożyć jaja, z których wylęgną się żarłoczne larwy. Na przestrzeni roku może rozwinąć się do czterech pokoleń moli, które zjedzą nawet 30 kg wełny. Warto więc regularnie zaglądać do swoich szaf i nie dopuścić do inwazji, w trakcie której owady mogą żyć nawet w zagłębieniach parkietu, żywiąc się drobnymi resztkami włókien.
1. Larwa mola chroniona jest przez wytrzymały, twardy „domek”, który powiększa się wraz z jej wzrostem. Zanim przemieni się ona w dorosłego osobnika, rozprowadzony przez Ciebie środek owadobójczy może już nie działać intensywnie. Z tego powodu trudno jest wytępić owada środkami chemicznymi. Aby skutecznie walczyć z molami, zacznij od znalezienia ich gniazd – umiejscowione są one często w szparach szaf i szuflad, miedzy deskami, w najciemniejszych miejscach. Mole żerują na wełnie, materiale bawełnianym, moherowym, futrze, a nawet piórach. Nie przepadają natomiast za jedwabiem oraz materiałami syntetycznymi.
2. Dobrym sposobem na larwy mola jest temperatura. Z szafy, w której zagnieździły się owady, wyjmij wszystkie rzeczy, porządnie je wytrzep, a stare, nienoszone części garderoby po prostu wyrzuć. Materiały z siedliskiem larw najbezpieczniej jest spalić. Ubrania, które chcesz zachować warto pozostawić w słońcu na pół godziny, ponieważ wysoka temperatura jest dla larw zabójcza.
3. Jeżeli dotknęła Cię naprawdę silna inwazja moli i chcesz mieć pewność, że przez najbliższe miesiące nie znajdziesz w swojej szafie nowego pokolenia owadów, możesz zaopatrzyć się w worki antymolowe. Warunkiem tego, by było skuteczne jest ich absolutna szczelność. W trakcie przechowywania ubrań w ten sposób musisz dbać o ich kondycję, wietrząc je co najmniej raz na miesiąc.

4. W celu odstraszenia moli możesz stosować znane od lat środki, takie jak lawenda, mięta pieprzowa czy naftalina. Pamiętaj jednak, że używając ich, nie spowodujesz śmierci niechcianych owadów, lecz jedynie zniechęcisz je do odwiedzania Twojej szafy. Musisz też zadbać o to, by zapach był intensywny, czyli regularnie wymieniać środek na świeży.
5. Jeżeli już raz dotknęła Cię inwazja moli, po jej przezwyciężeniu jeszcze przez pewien czas powinieneś podejmować pewne środki ostrożności, m. in. nadal stosować środki owadobójcze, szczególnie w okresie intensywnego rozmnażania się owadów – w marcu, maju oraz lipcu. Nie zaszkodzi również stosować środków odstraszających i częściej sprawdzać ko

Uprawa własnych pomidorów owocuje pysznymi, ekologicznymi i zdrowymi zbiorami. Korzystanie ze szklarni zapewnia uzyskanie dużych, słodkich i aromatycznych owoców, lecz wymaga również sporo pracy, takiej jak częste przesadzanie, podlewanie (pomidory naprawdę dużo „piją”), nawożenie, podwiązywanie oraz, najbardziej czasochłonne, zapylanie. Do szklarni postaraj się zdobyć odmiany nie mające tendencji do pękania. Zmniejszysz tym samym ryzyko zachorowania roślin czy gnicia owoców.

1. Podstawą jest odpowiednie podłoże. Do szklarni najlepiej przygotować mieszankę wermikulitu, perlitu oraz tzw. torfu sphagnum w stosunku 1:1:1. Aby zapobiec gniciu, wyrównać pH gleby oraz zapewnić dobry rozwój roślinom, do podłoża dodaj wapna – wystarczy jedna łyżeczka wapna hydratyzowanego na 4 litry mieszanki. Podłoże powinno być równomiernie nawilżone. Dodawaj wody tak długo, aż będziesz w stanie wycisnąć kilka kropel wody z garści ziemi.
2. Gotową mieszankę przesyp na tacę. Nasiona pomidorów sadź na głębokości 7 mm tak, by na przestrzeni 2,5 cm zmieściło się około 8 nasion. Możesz je trzymać pod przykrywką do czasu wykiełkowania, czyli przez 5-12 dni. Najlepiej zapewnić im na ten czas temperaturę 25-27 stopni. Młode kiełki muszą być trzymaną pod lampą w odległości od niej 10-15 cm przez 18-24 h.

1. Po osiągnięciu przez sadzonki wysokości 4 cm, rozsadź je do piętnastocentymetrowych, osobnych pojemników i ponownie zapewnij im światło lamp przez ww. okres czasu. Najlepsza temperatura dla pomidorów w ciągu dnia to 21-24 stopnie, a w nocy 18-20. Kolejne przesadzenie, tym razem do czterolitrowych pojemników, powinno nastąpić, gdy sadzonki dorosną do 30 cm.
2. Aby zapewnić sobie dobre zbiory, skorzystaj z metod wymuszających kwitnienie. Kwitnienie u pomidorów rozpoczyna się po 60, a nawet 80 dniach od momentu zastosowania tych metod. Po podjęciu tych kroków rozpocznij przesadzanie roślin do jedenastolitrowych pojemników. Przez pierwsze kilka tygodni dbaj o odpowiednie odżywienie pomidorów, używając silnego nawozu. Do uzupełnienia substancji odżywczych wykorzystuj każdą okazję, np. nawadnianie.
3. W celu skutecznego zapylenia kwiatów, wybierz porę dnia, zapewniającą optymalne, naturalne warunki sprzyjające zapylaniu. Najlepsza wilgotność powietrza oraz temperatura występuje między godziną 11.30 a 12.30, czyli w południe. Jeżeli przełożysz czynność na wcześniejszą lub późniejszą porę, możesz pozbawić się obfitych plonów. Budowa kwiatu pomidora jest nieco inna od „typowych” kwiatów. Żeńskie owocolistki standardowo przechwytują pyłek, lecz męskie pylniki wytwarzają pyłek i wypuszczają go nie na zewnątrz, a do wewnątrz kielicha, co utrudnia do niego dostęp. Aby go wydostać, potrzebne są drgania o wysokiej częstotliwości, zbliżonej do częstotliwości uderzeń skrzydeł pszczoły. Możesz sobie pomóc, używając szczoteczki elektrycznej przy każdej gałązce. Problem rozwiąże się sam, jeśli masz możliwość skorzystania z pomocy owadów – np. gdy blisko Ciebie znajdują się ule lub ogródki kwiatowe, przyciągające w Twoją okolicę owady.